Het gevaar van de nieuws media

Gevaar schuilt overal, maar als het ergens in schuilt, dan is het wel in de media. Ik kan het dan ook helaas hebben over een variant op nepnieuws. De meeste persbureaus doen onderzoek en plaatst echt niet zomaar onzin online. De NOS ook niet. Toch sluipt er af en toe een foutje in die funest zou kunnen zijn. 

Neem nu de titel:  "Dekker verbiedt islamitische basisschool in Westland". Bekt lekker. Maar dekt totaal niet de inhoud van het artikel. Iemand die titels scant en zelden artikels leest, zal nu denken: "Zie je wel, islam is slecht, zullen vast en zeker die kinderen hebben willen hersenspoelen om naar Syrië te gaan of hier aanslagen te plegen." 

Als je echter het artikel gaat lezen, dan is Minister Dekker het alleen maar oneens met de vaststelling dat er voldaan is aan alle voorwaarden die nodig zijn om een school te mogen beginnen. Minister Dekker is er niet van overtuigd dat er genoeg moslimkinderen in Naaldwijk wonen om die school de komende 15 jaar te voorzien van leerlingen. Kortom, kan de stichting Dekker er van overtuigen dat er genoeg kinderen in Westland wonen die naar de islamitische school zullen gaan, dan zal Dekker deze toestemming verlenen.

Minister Dekker blokkeert dus geheel volgens de wet de stichting van de school. Verbieden zou betekenen dat, zelfs als de school de komende 15 jaar 1000 leerlingen per jaar les kan geven in het betreffende gebied, zij als nog geen school zouden mogen stichten.

Oké, zo creëer je tweedeling in de maatschappij, op basis van een titel. Net zo schadelijk als het nepnieuws dat Israël wel eventjes Pakistan een pak op zijn donder zou gaan geven, of dat Sylvana Simons de Efteling aan wil pakken omdat het racistische attracties zou hebben.  Je mag als nieuwsbron er nooit van uit gaan dat iedereen alle artikels leest en/of controleert of het klopt. Titels moeten dus altijd zoveel mogelijk de lading dekken, of altijd begeleid gaan met een kort inleidend tekstje.

Maar er schuilt ook gevaar in de persvrijheid. De persvrijheid is volgens velen, over alles mogen schrijven en niets moet of mag geheim blijven. Als ik Daesh was, zou ik een niets beduidend mannetje naar Berlijn sturen, een aanslag laten plegen en dan eens kijken tot hoever hij kan doorbreken door alle "beveiliging" van de Europese Unie. 

"Ja, maar hoe moet Daesh dan nou weten of 'm dat gelukt is en tot hoever ie gekomen is?" hoor ik je al denken. Nou, euh... Als ik al weet dat meneer in Nijmegen is geweest, en via Lyon in Milaan is terechtgekomen, dan weet Daesh dat natuurlijk ook. De enige skills die nodig zijn is een beetje Nederlands, Duits of Engels kunnen lezen. De media zijn zo dus de geheime dienst van terroristische organisaties als Daesh.

Is het dan wel verstandig om maar alles te rapporteren? Als je al niet Daesh informeert over de status van de landelijke beveiliging, al dan niet laagdrempelig en zonder al te veel details, dan is het wel omdat je zo mensen nog banger maakt dan dat ze al waren voor "de islam". Het zou natuurlijk kunnen, dat inmiddels de beveiliging zodanig is wakkergeschud/opgeschroefd, dat de media dit bekend mogen maken, maar dat weten wij natuurlijk weer niet. Wij weten alleen maar dat het "mogelijk" is voor een terrorist om door alle grenzen heen te banjeren zonder opgemerkt te worden. In ieder geval door vier! landsgrenzen. En dan nog wel door de meest welvarende landen van de Unie.

Een dergelijk artikel op NOS of Telegraaf zorgt er dus alleen maar voor dat mensen bang worden en dus PVV gaan stemmen. Wat moet de media dan gaan doen? Geen idee, maar het is al net zoiets als regels voor het oorlog voeren: Als je de kwaadwillende bent, waarom zou je je dan aan de regels houden? Laat de media eerst maar eens beginnen met het schrijven van kloppende titels. 

"Dekker wijst aanvraag islamitische basisschool Westland alsnog af"
"Dekker oneens met beslissing aanvraag islamitische basisschool Westland"
"Aanvraag islamitische basisschool Westland alsnog afgewezen"

"De Torrie van Mattie", volgens mij

Van de week was ik samen met een groepje aan het nadenken over Mattheus 5 vers 39-42. Hoe zou je dat naar het nu kunnen herschrijven. En dan wel zodanig dat het voor jou een leefregel is. En dat is best lastig. Ik ging er in eerste instantie heen met het idee: "We herschrijven het verhaal van Zacheus, of het verhaal van Jaïrus". Maar dat was toch even anders. We waren met zijn drieën (bij mij kwam Mattheus 18 vers 20 in me op, maar dat geheel terzijde), maar we hadden alle drie een compleet andere/eigen versie geschreven, van uit eigen perspectief. Op sociaal gebied, werk en de eigen opleiding. Raakvlakken, maar ook heel verschillende belevenissen van de woorden uit Mattheus.

Het onderstaande stuk is voor mij een vertaling van wat ik denk dat er staat in Mattheus 5 vers 39-42. Als een leek of als gelovige christen (want ja, ook christenen hebben het wel eens bij het verkeerde eind) denk je misschien dat er staat dat je een softie moet zijn en voor alles moet buigen en meebewegen. Dat staat er, volgens mij, dus niet. Het is een leefregel. Bedoeld om het leven op aarde aangenamer te maken. Of je nou in God gelooft, of niet. Ik geloof in die leefregel en ik wil daar naar leven. 

“Begin bij je zelf”. En dat is precies wat er volgens mij in Mattheus 5 vers 39-42 staat. Als je bij je zelf begint, kom je vanzelf in een positie waarbij de ander, die kwaad aanricht -al dan niet zo bedoeld- kan kalmeren of leren en misschien wel van mening of werkwijze verandert. Je toont geen zwakte, maar kracht. Je laat je licht schijnen, zodat een ander die kan ontvangen en daar beter uit kan worden. Je mag natuurlijk ook zelf licht van anderen ontvangen, om daar zelf beter van te worden. Op die manier versterkt ons eigen licht elkaar en wordt vanzelf de aarde een paradijs.

Mattheus 5 vers 39-42, volgens mij

Je kan je kwaad maken om onrecht in de wereld. Of dit voor jou nou ISIS, Erdogan, of de mening van Geert Wilders is. Als je niet uitkijkt, kan je op het zelfde niveau terechtkomen als waar zij zitten: Haat en venijn. Als anderen kritiek op jou of anderen hebben, blijf dan luisteren. Misschien kun je zo ontdekken wat hun ware gevoelens zijn, wat de kern van hun probleem is. Doe daar je voordeel mee om hen te kunnen bereiken en echt te kunnen helpen. Geef ze dan in discussies ook eens gelijk. Zelf ongelijk hebben is niet erg. Integendeel. Toon je goede wil, elke dag opnieuw, en je ergste vijand kan zomaar een goede vriend worden.

Ik hoop dat ik hiermee anderen geïnspireerd heb, zoals deze mooie avond mij geïnspireerd heeft om te doen zoals Rikko Voorberg, je weet wel, die dominee die vindt dat "God verdomme" wat meer gebruikt mag worden. Hij heeft bijvoorbeeld "onze Vader" herschreven.

Winnen voor allen, verliezen voor één

Hier stond je dan vanavond (TeamNL)
Het was wel spannend (oeh)
Maar toch ook fijn (jeee)
Maar zoals bij elke wedstrijd
Kan er maar één de winnaar zijn
We laten ons niet kennen (nee toch, Dafne?)
We gaan gewoon maar door (toch, Epke?)

Want wie niet tegen z`n verlies kan (huh?)
Die is maar zielig hoor (Half zeikend Nederland dus)

Wij zouden ons eigenlijk helemaal geen Nederland mogen noemen. Eerder Vernederland. Of Zeikland. Het regent toch altijd maar in dit land. Zelf maak ik me er ook schuldig aan. Toch vind ik dat andere mensen een klein beetje respect verdienen. En dan hoor ik u al denken: "Respect? Dat hoef ik toch niet te hebben voor een ander?". Dat komt omdat we twee soorten respect hebben. Net zoals we twee soorten Ketchup hebben: Gewone, en curry-ketchup (waarvan ik, zeik-zeik, steeds de verkeerde fles pak omdat die andere fles ook rood is). Net zoals Dafne zich kan vergissen omdat er nog een tweede, andere, atlete in haar baan rent, zo vergissen we ons gruwelijk in het woord "respect".

Enfin, twee soorten respect. We hebben het basis-respect. en het bewonderings-respect. Die laatste is duidelijk. Je hebt respect voor iets dat iemand gedaan heeft. Zo hebben veel mensen respect voor iemand die zich veel inzet voor anderen. Of hebben ze respect voor sporters die een gouden medaille hebben gewonnen. Zodra die sporters echter geen medaille om hun nek hebben hangen, laten veel mensen dat respect vallen. Ok, tenzij je, op weg naar goud, ineens langs de kant van de weg ligt.

Het respect waar ik in de tweede alinea op doelde, is het basis-respect. Je kunt nog zo'n hekel hebben aan iemand, puur omdat hij of zij beter is of zich zo voordoet, je gaat niet met je fiets die ander uit de baan knallen. 

Het goede voorbeeld wordt bijvoorbeeld gegeven door Ranomi Kromowidjojo. Zij heeft een slechte olympische spelen achter de rug, het ging niet zo als ze het wilde. Ze wil met rust gelaten worden, maar staat toch de journalist te woord. In het praatprogramma van de NOS verontschuldigt ze zich tegenover alle Nederlanders die teleurgesteld voor de buis zaten. Bijna iedereen zit op haar te fitten, en toch blijft ze lief tegen al die zeikerds. Wie kan er dan niet tegen zijn verlies? Dafne en Ranomi alvast wel.

Ranomi had geen sorry hoeven zeggen. En toch deed ze het. Ze hoopte daarmee het (basis-) respect terug te winnen bij al die zeikerds. Iets waar ze gewoon recht op heeft. Net als ieder ander mens op deze aarde. Of je nou Epke of Yuri heet. of je nou Jan of Hassan heet. Of je nou Emile of Geert heet. 

Je kan het namelijk oneens met elkaar zijn. Je hoeft elkaar niet te mogen. Je hoeft niet eens met of over elkaar te praten. Maar ALS je het dan toch doet, doe het dan met een beetje respect.

Mee eens Monique?

Peter Koelewijn - Respect

Voor de goede zaak

Het is blijkbaar een trend. Er gebeurt iets in Parijs, hop, we vermengen onze profielfoto met de vlag van Frankrijk. Er gebeurt iets in Brussel, en hop, de vlag van België  er op. Dan speelt plotseling bij sommigen het rechtvaardigheidsgevoel op. Waarom alleen voor dingen in Europa? Waarom niet voor die ernstige gebeurtenissen in bijvoorbeeld Aleppo? Dat ligt dan wel wat verder van ons bed, maar is niet minder erg hoor! Rood. We kiezen voor een mooie felle kleur. Rood.

Rood, Wit, Blauw, Geel (en, ok, een streepje Zwart). Felle, duidelijke kleuren. Allemaal goed bedoeld. We gaan alleen nog steeds voorbij aan wat we eigenlijk wilden zeggen. De rode Facebookpagina voor Aleppo, was omdat we het zo erg vonden dat we dat alleen voor Westerse steden deden. Dat we het geweld in Syrië gewend waren. Ondertussen kiezen we gewoon een nieuwe uit die niet past in de bestaande lijst van "Social Sympathy".

Oh, ik kan zo nog tientallen dingen verzinnen waar we onze pagina voor moeten aanpassen. Verander bijvoorbeeld je profielfoto voor de, vanwege kritiek op de regering, gearresteerde journalisten in Egypte, of in Turkije. Kleur je pagina mooi fel (groen?) voor de onderdrukking in China.

En dan heb ik het nog niet eens over de kleinere dingen waar mensen zich mee bezig houden. "Je moet dit op je profiel plaatsen als je kankerpatiënten steunt" en "Je moet dat doen als je ALS een verschrikkelijke ziekte vindt". Goed van je hoor, als je die mensen allemaal een hart onder de riem wil steken, maar het is net als met de keurmerken. Het is te veel.  Het is gewoon te veel.

En daar komt nog bij dat het eerder lijkt als of we willen zeggen: "Kijk mij eens! Kijk mij eens meeleven met een ander!". En daarom doe ik dus niet mee aan dit kameleon-gedrag. Je blijft namelijk bezig, het komt over alsof je anderen verwijt dat ze geen inlevingsvermogen hebben, en jij wel. En je trekt je zelf in een spiraal van negativiteit als je niet uitkijkt. Je hoeft de wereld niet te laten zien dat je meeleeft. Dat is iets dat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Doe liever iets. Geef zo af en toe geld aan een goed doel. Organiseer eens iets leuks voor mensen die kanker of ALS hebben. Maak van negativiteit positiviteit.

Mocht je echt behoefte hebben om voor je zelf houvast te creëren waarin je je zelf steeds weer herinnert aan hoe goed je het hebt. Neem dan een voorbeeld aan het lied van Johnny Cash. Draag iets subtiels. Iets dat permanent aanwezig is, maar niet te veel de aandacht trekt.

De wonderbaarlijke tijdreis

Soms speel ik wel eens met de gedachten: "Wat als we door de tijd zouden kunnen reizen" of "Wat als de geest van die beroemde persoon op aarde terug zou keren, wat zij hij/zij dan van onze voortgang vinden?". Natuurlijk is een en ander al eens gedaan. Denk aan Andreas Eschbach met zijn boek "Jesus Video" (er is hier ook een film van). Maar toch.

Vanmorgen luisterde ik naar het Bijbelverhaal van de wonderbaarlijke spijziging, nu kwam er weer zo'n gedachte in mij op. Wat als Andreas een tijdreiziger is, die koste wat het kost het verhaal wil laten verlopen zoals hij in de bijbel staat, ondanks dat hij tijdelijk de echte Andreas vervangt? Een beetje zoals in de serie Quantum Leap, waarin een professor ongewild in de huid kruipt van verschillende personen om hun levens radicaal te veranderen. Daarnaast heeft het verhaal nog een verhaallijn geleend. Voor de oplettende lezer.

Fluitend was Theoloog Andre van den Berg op weg naar het onderzoeksinstituut. Het zou vandaag een belangrijke dag worden. Voor het eerst in de geschiedenis zou de mensheid mee kunnen kijken naar belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis. Voor de gelegenheid had men gekozen voor de wonderbaarlijke spijziging. Je weet wel, het prachtige bijzondere verhaal uit Johannes zes. Jaren geleden, in 2123, hadden ze al weten te berekenen wanneer deze ongeveer plaats zou hebben gevonden. En nu, nu konden ze dan eindelijk bewijs leveren dat Hij echt bestaat. Niet dat het Andre daar om ging. Maar toch. Andre glom helemaal en was trots dat hij, als een van de belangrijkste theologen van zijn tijd, de uitverkorene was om het via een 3D-bril te mogen meemaken.

Andre stapte de grote 3D zaal in. Een zaal speciaal ingericht voor 3D activiteiten. Een aantal professoren begroetten hem en gaven hem de laatste instructies. Ze drukten hem de 3D-bril in handen en verlieten de zaal naar de controle ruimte in de ene hoek. In de andere hoek was een ruimte achter glas, waarachter de pers mee kon kijken naar het hele spektakel. De beelden die Andre zag, werden geprojecteerd op een groot scherm, en werd via het internet ook de huiskamers van belangstellenden in gestreamd. Andre zette de bril op. Het was donker. Geduldig wachtte hij op wat komen zou.

Toen werd het ineens licht in zijn ogen. Twee seconden lang zag hij een meer en een groot grasveld met overal mensen. Plotseling viel de stroom uit en stortte Andre in, op het grote scherm en in de huiskamers zagen mensen plotseling een zwart beeld. Het was voorbij, het werkte niet. Dokters die paraat stonden snelden naar Andre toe. Ze onderzochten hem, en probeerden hem weer bij bewustzijn te krijgen.

Andre werd langzaam wakker. Nog beduusd van wat er net was gebeurd keek hij om zich heen. "Gelukkig, de bril doet het nog." Plotseling kwam er een man op hem afgelopen en begon tegen Andre te spreken: "He Andre, niet zo liggen pitten man, de Heer heeft ons nodig!" Andre keek eens om zich heen. Tegen wie had die man het? De man kwam nu dichter bij, bukte zich en woof met zijn hand langs de ogen van Andre. "Hey, wakker worden Andreas!". Andre greep naar zijn gezicht. "De bril! Waar is de bril?", dacht Andre geschrokken. Hij stond langzaam op. En vroeg aan de man wat de Heer dan van hem nodig had. "Misschien wel eten, Andreas, eten, het is al avond!" Riep de man, die helemaal opgefokt weer door holde.

Andre dacht na. "Hoe kon dit? Wat is er mis gegaan?" Andre besloot om het verhaal maar mee te spelen, om te voorkomen dat er wat anders in de Bijbel kwam te staan. "Hij noemt mij Andreas", dacht Andre, "dan moet ik natuurlijk naar Jezus met een jochie met 5 broden en twee vissen, als ik maar niet te laat ben!". Langzaam begon hij te rennen. Hij begon te zoeken naar een jongetje met een mandje of iets anders waar het bekende voedsel in zou kunnen zitten. Plotseling viel zijn oog op een kereltje met krulletjeshaar. Hij liep naar het ventje toe en vertelde het met hem mee te lopen. Maar ja, waar naar toe? Waar zou de Heer zitten? Andre keek eens in het rond op zoek naar een berg. "Daar!" zei hij. En met het kereltje met zich meetrekkend holde hij richting Jezus.

Toen hij dichterbij kwam verstijfde Andre. Nu zou hij, als eerste uit het jaar 2177, met Jezus kunnen praten. Hij had in de loop der jaren zoveel vragen gekregen. Die kon hij nu dus stellen. Maar Andre bedacht zich. "Zo is het verhaal niet gegaan", dacht hij. Na dat een man, die Andre daarop herkende als Philippus, zich uitgesproken had over het kopen van eten en hoe duur dat wel niet was, schoof Andre het kereltje naar voren. "Er is hier wel een jongen met vijf gerstebroden... en twee vissen!", stamelde Andre. Jezus keek Andre indringend aan. Andre begreep, dat Jezus door had dat hij niet de echte Andreas was, of nouja, dat hij niet de Andreas was die hoorde bij het lichaam dat voor hem stond. Het was wel erg lang stil. "Ineens herinnerde Andre de rest van de tekst: "Maar wat hebben we daaraan met zoveel mensen?", flapte hij er daarop heel snel uit. Daarop zei Jezus tegen hem en zijn leerlingen: "Laat iedereen gaan zitten."

Andre keek vol verbazing naar het breken van het brood. Hij bleef maar breken, het hield maar niet op. Andre pakte zoveel brood als hij vasthouden kon en begon met uitdelen. Na een poosje, toen iedereen klaar was met eten zei Jezus: "Verzamel nu de overgebleven stukken brood, zodat er niets verloren gaat. Andreas, jij blijft bij mij." Verbaasd als de andere leerlingen waren en in gedachten over wat Jesus nu met Andreas wilde, gingen de leerlingen aan de slag. Terwijl Andre hele manden gevuld zag worden, begon Jezus tegen hem te spreken: "Je geloof is sterk, Andre. Vertrouw op je geloof, vertrouw op mij, de Vader en de Heilige Geest. Ga nu, terug naar waar je vandaan komt en verkondig mijn evangelie aan een ieder die het horen wil." Jezus draaide zich om, en liep verder de berg op. Plotseling viel Andre weer flauw.

Langzaam werd Andre wakker. Zijn vrouw zat naast hem, en hield zijn hand vast. "Hebben jullie het allemaal gezien?" begon Andre enthousiast. Zijn vrouw keek hem verbaasd aan en zei: "Wat gezien? Wij zaten in het donker, we hebben helemaal niets gezien." Andre staarde verwonderd voor zich uit. "En de eerste twee seconden dan? Dat hebben jullie toch wel gezien?". Zijn vrouw keek hem aan. Waar had hij het over? "Wij zagen helemaal niets.", herhaalde ze geduldig. "Maar", stamelde Andre, "Ik heb uren lang naast Jezus gestaan. en...en ik heb brood en vis uitgedeeld.".

Net op dat moment voegde er een verslaggever zich in het gesprek, die een deel van het gesprek had opgevangen. "Wat je dan gezien en meegemaakt hebt, weet ik niet", begon hij, "maar feit is wel dat er wel een urenlange opname bestaat met alleen maar zwart beeld."

bleu-blanc-rouge

Die drie kleuren tekenen het beeld overal in de wereld. Beroemde gebouwen, Twitter, en ook de profielfoto's op Facebook. Begrijpelijk. Die aanslag was enorm heftig, veel doden, onrust in Parijs, en het komt ineens een flink stuk dichterbij. Mijn probleem is dan ook niet zozeer dat men hun profielfoto kleurt en daarmee een hart onder de riem wil steken bij al deze Fransen. Mijn probleem is dat men erg selectief is met waarvoor.

Verbaasd? Vraag je je ook af: "Maar waarom dan?" Juist, dat zal ik je dan nu vertellen. Libanon, ISIS, 43 doden, 200 gewonden. Oh, ik begrijp jullie hoor. Parijs is duidelijker. Net als bij de tweede wereldoorlog weten we precies met ons vingertje te wijzen. De joden waren het slachtoffer, de Duitsers waren de slechteriken en iedere niet jood en niet Duitser afhankelijk van wiens voorouders of situatie zat daar tussenin. Dat het doel van IS in handen was van Hezbollah, ook gezien als een terroristische organisatie, maar dan sjiitisch, maakt het moeilijk om iets verder te kijken en je te verontwaardigen dat het om een ziekenhuis ging. Maak ik nog een plottwist: Het doel was niet Hezbollah, maar sjiieten in het algemeen. Ook onschuldigen dus.

Ingewikkeld en het ligt nog verder van ons bed dan Parijs. Het feit dat "Het daar toch allemaal moslims zijn" maakt het hier in de westerse wereld ook niet gemakkelijker op, helemaal omdat dat ook niet zo is. Ja, de meerderheid misschien, maar je hebt er ook christenen, boeddhisten en atheïsten, zo vertelde een atheïstische vluchteling mij. Nee, laten we het makkelijker maken. De westerse samenleving zijn de "good guys" en alle moslims uit de islamitische wereld de "bad guys". Weten we tenminste waar we aan toe zijn. Toch?

Ik heb nog een plottwist voor je: Volgens terrorisme-expert Knoope worden we door het grootste deel van de wereld gehaat, de westerse wereld bedoel ik. Anti-westers. We bemoeien ons continu met hun zaken, we doen alsof we begaan zijn, maar ondertussen gaat het ons om de olie. Of een ander belang. Amerika drijft echt niet alleen maar daar in de Zuid-Chinese zee om te voorkomen dat China die eilandjes daar op onrechtmatige wijze claimt en vervolgens de doorgang belemmerd. De westerse belangen spelen daar een rol. Naast de vaarroutes vindt Amerika het ook heel belangrijk om te weten wat daar nou echt op die eilandjes staat én waarschijnlijk ook om China te laten zien dat Amerika van zich af zal bijten als het ze niet zint.

Poeh heej. Vindt je het al moeilijk genoeg, komt ie met dat gedoe in de Zuid-Chinese zee. Politiek is ook moeilijk. Helemaal wereldwijd. Zelfs onze eigen politici hebben er eigenlijk te weinig verstand van en trekken heel gemakkelijk eigen belang voor als het ze te moeilijk wordt. Vandaar dat het dus volstrekt logisch is dat we liever heftig reageren op iets dat in de eigen westerse wereld gebeurt, dan dat we vol ongeloof boos zijn op ISIS. Nee, we zijn boos op de vluchtelingen, dat is hier. Of Erdogan die een jarenlang proces van verzoening tussen Turk en Koerd omgooit, omdat hij de verkiezingen wilde winnen. Nee, hij is moslim, dus we zijn boos op de moslims. Moeilijke dingen doen we wel op ons werk, met onze eigen expertise, op misschien wel Universitair niveau. Voor de rest hebben we eenvoudigweg de energie niet voor.

Trouwens, dit is niet meteen alleen maar jullie eigen schuld hoor, dit is ook de schuld van de media. De NOS bijvoorbeeld maakt tig-duizend artikeltjes en lange rapportages op tv over de aanslagen in Parijs, de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs, 911 in 2001 in Amerika. Maar 3 artikeltjes over de aanslag van ISIS in Libanon. De focus wordt heel erg gelegd op de eigen westerse wereld. "Omdat het niet meer als een verrassing komt" in landen als Libanon, Syrië en die in Afrika.

Ga gerust door met je steun aan Parijs hoor. Daar zeg ik niets over. Ik steun Parijs ook en ik zal terrorisme nooit dulden, door wie dan ook, tegen wie dan ook. Ik zou alleen graag willen dat we met z'n allen eens gaan nadenken over al die aanslagen elders in de wereld en of we daarvoor ook onze profielfoto's zouden willen kleuren. Ik zelf zal niet één minuut stilte houden voor enkel Parijs. Ik zal één minuut stil staan voor de gehele wereld, die, niet (alleen) voor religieuze maar ook westerse belangen, in brand staat. Laten we met zijn allen de menselijkheid niet uit het oog te verliezen door gemakzucht.

Interview met Peter Koope: http://www.knack.be/nieuws/wereld/terrorisme-expert-knoope-een-groot-deel-van-de-wereld-haat-ons/article-normal-624191.html

Machteloos

We voelen ons allemaal machteloos. Rutte laat de Syriërs binnen, ten koste van onze centen. De Syriërs voelen zich machteloos omdat ze van hot naar her worden gestuurd, waar ze, als we het NOS journaal mogen geloven niet eens welkom zijn. Het ene na het andere dorpje klaagt steen en been over het aantal vluchtelingen en de kosten die het met zich meebrengt. En die overlast. Die overlast die je er door krijgt. In brand gestoken auto's, rotjes en eieren, en dan die eikels die even Utrecht onveilig maken. Nee hoor, dat moeten we hier niet. Ga maar terug, naar je eigen land.

Je bent niet de schuldige, en toch krijg de schuld. Je bent het slachtoffer, maar een ander is iets meer het slachtoffer dan jij. Zo is de mens altijd al geweest. Want om heel eerlijk te zijn, de overlast die tot nog toe verzaakt is, is nog niet eens veroorzaakt door asielzoekers zelf.

Op een paar plekken is er vast iemand in ruzie terechtgekomen met een vluchteling, door miscommunicatie of vooroordelen. De brandende auto's? Dat waren geen Syriërs of andere vluchtelingen. De rotjes en eieren in Woerden? Dat waren geen vluchtelingen. De onrust in Utrecht? Dat waren geen vluchtelingen. Dat waren politieke groeperingen. Waarvan een deel van Nederland ook altijd al van zegt: "ga lekker terug naar je eigen land", in dit geval dus Duitsland.

Machteloos. En daardoor strijdlustig blijkbaar. We doen erg ons best om niet de wapens op te pakken, maar een deel faalt jammerlijk. Bram Moszkowicz grijpt naar de wapens waar hij het beste in is, die van de wet. "We zouden jihadisten binnen laten en onderdak geven". "Nee hoor", zegt de NCTV. Sterker nog, de NCTV stelt dat extremisme in dit land toeneemt vanuit een andere hoek. Drie keer raden welke hoek dat is. Juist. Extreem rechts. En, eerlijk is eerlijk,  Extreem Links wordt ook een tikkie actiever. Machteloos. Bang wordt ik er van. En dat allemaal omdat een groep mensen zich veilig wilde voelen. Nota bene in een land, waar in de jaren 40/45 mensen om dezelfde redenen probeerde te vluchten naar een ver land.

Een ver land? Waarom vluchtte men toen niet naar Nederland, België of Oostenrijk en later naar spanje. Dat was toch lekker dichtbij? Om de zelfde reden als nu. Hitler kon wel eens besluiten de grens over te steken. ISIS heeft dezelfde plannen. En true, de Turken zullen echt niet zomaar hun land af laten pakken, maar ja, je hebt gezien wat Erdogan doet met de Koerdische minderheid, al was het maar om aan de macht te blijven. Nee, de veiligheid is daar niet, en goede basiszorg al helemaal niet. Zekerheid is er in Griekenland ook niet, en de rest van het Midden-Oosten is ook niet echt een mogelijkheid. Ze zullen dus wel een stukje verder moeten.

Goed. Maar dat doet natuurlijk niets af aan onze machteloosheid. Ze komen hier, en daar door ontstaan problemen. We zijn bang, dat het verkrachters zijn, dat het dieven zijn, en dat ze ons land komen islamiseren.  Want ja, wie landen wil islamiseren, die gaat zich zelf en zijn eigen kinderen eerst bijna laten verdrinken in een bootje. O ja, en die bezuinigingen. Hoe stoppen we Rutte toch met die bezuinigingen?

Nou, laten we eerst maar eens beginnen met ons te gedragen. We slopen geen auto's meer. We gaan rustig demonstreren, en als het ergens niet mag, gaan we niet moeilijk doen, hoeft de politie ook niet de straat op. We zoeken, als mensen met fatsoen, een andere oplossing. Je mag ergens tegen zijn, maar je gedraagt je. Scheelt een hoop onnodige kosten.

En dan die vluchtelingen? We kennen ze niet. En toch zijn we bang voor ze. Misschien moeten we ze maar eens ontmoeten. Mogen de herrieschoppers van extreem rechts onze bodyguards zijn. Want dat zijn in ieder geval geen watjes. Laten we iets voor ze organiseren. Want waar komt agressief gedrag vandaan? frustratie. En dat zijn ze hoor, gefrustreerd, getraumatiseerd, moe, en dan zitten ze ook nog eens allemaal op een kluitje in een gymzaal.

Wat kun je dan voor ze doen? allemaal naar de psychiater of psycholoog sturen? wellicht is dat in sommige gevallen echt nodig. Maar dat is, op kosten van de staat, natuurlijk een duur geintje als we ze allemaal er maar heen sturen (levert trouwens wel werk op voor psychologen). Om heel eerlijk te zijn, kan een wandeling, frisse lucht, al veel helpen. Praten met mensen, het gevoel ergens veilig te zijn, ergens welkom te zijn, kan al heel wat schelen. En, wat de staat of de gemeente niet hoeft op te hoesten, hoeft niet ten koste te gaan van jou eigen situatie. Zo kun je ook aanbieden om te gaan koken voor die mensen. Als er genoeg vrijwilligers zijn, kunnen de ingrediënten goedkoop ingekocht worden, is er vast ergens een restaurant of ander bedrijf dat zijn keuken wel wil uitlenen, en kunnen de kosten laag gehouden worden. Neem van mij aan: Je zult versteld staan van hoe menselijk deze vluchtelingen zijn. En je hoeft helemaal niet alleen. Genoeg organisaties die graag je hulp aannemen.

En wat kan de staat doen? Luisteren naar de bevolking. En dat bedoel ik écht luisteren. De "grenzen dicht" betekend niet altijd "de grenzen dicht", maar betekent ook: "Stop met die bezuinigingen", wat dan weer zoveel betekend als, "wij denken dat het beleid niet klopt omdat het ons zoveel problemen bezorgd, maak ons duidelijk wat er wél aan klopt, of doe het anders". Zoals de zorg nu geregeld is bijvoorbeeld, dat gaat niet. Doe er iets aan. Niet alleen maar doen wat je zelf zou willen, maar tot goede afspraken komen met de oppositie en die opvolgen. Want, je mag dan wel samen de meerderheid van de zetels hebben, je hebt nog altijd minimaal 1/3e van je bevolking die niet op jou heeft gestemd, maar ook duidelijk heeft gemaakt iets te willen. Kun je niet zomaar naast je neergooien als beleidsmaker. Regeren is een balans zoeken waarbij iedereen tevreden kan zijn en de zelfde kansen heeft. Niet winnen en blokkeren.

En nu? Nog steeds machteloos? Nee hoor. We kunnen ook zelf onze handen vuil maken om Nederland tot een veilig en economisch sterk land te maken, óók voor de vluchtelingen.

P.S.: Trouwens, In de meeste plaatsen zijn de vluchtelingen gewoon welkom. In de meeste gevallen is er vooral gesteggel vanwege onduidelijkheid, mensen van buiten het dorp die herrie komen schoppen, of het aantal. In Woerden waren er zoveel vrijwilligers op de been, werd er zoveel gegeven door Woerdenaren. Dat mag ook wel eens in het nieuws.