Rood, Wit, Blauw, Geel (en, ok, een streepje Zwart). Felle, duidelijke kleuren. Allemaal goed bedoeld. We gaan alleen nog steeds voorbij aan wat we eigenlijk wilden zeggen. De rode Facebookpagina voor Aleppo, was omdat we het zo erg vonden dat we dat alleen voor Westerse steden deden. Dat we het geweld in Syrië gewend waren. Ondertussen kiezen we gewoon een nieuwe uit die niet past in de bestaande lijst van "Social Sympathy".
Oh, ik kan zo nog tientallen dingen verzinnen waar we onze pagina voor moeten aanpassen. Verander bijvoorbeeld je profielfoto voor de, vanwege kritiek op de regering, gearresteerde journalisten in Egypte, of in Turkije. Kleur je pagina mooi fel (groen?) voor de onderdrukking in China.
En dan heb ik het nog niet eens over de kleinere dingen waar mensen zich mee bezig houden. "Je moet dit op je profiel plaatsen als je kankerpatiënten steunt" en "Je moet dat doen als je ALS een verschrikkelijke ziekte vindt". Goed van je hoor, als je die mensen allemaal een hart onder de riem wil steken, maar het is net als met de keurmerken. Het is te veel. Het is gewoon te veel.
En daar komt nog bij dat het eerder lijkt als of we willen zeggen: "Kijk mij eens! Kijk mij eens meeleven met een ander!". En daarom doe ik dus niet mee aan dit kameleon-gedrag. Je blijft namelijk bezig, het komt over alsof je anderen verwijt dat ze geen inlevingsvermogen hebben, en jij wel. En je trekt je zelf in een spiraal van negativiteit als je niet uitkijkt. Je hoeft de wereld niet te laten zien dat je meeleeft. Dat is iets dat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Doe liever iets. Geef zo af en toe geld aan een goed doel. Organiseer eens iets leuks voor mensen die kanker of ALS hebben. Maak van negativiteit positiviteit.
Mocht je echt behoefte hebben om voor je zelf houvast te creëren waarin je je zelf steeds weer herinnert aan hoe goed je het hebt. Neem dan een voorbeeld aan het lied van Johnny Cash. Draag iets subtiels. Iets dat permanent aanwezig is, maar niet te veel de aandacht trekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten