De hoorn van de telefoon valt uit haar handen. Het batterijklepje en de batterijen vliegen in het rond door de klap op de vloer. Haar zoon! Haar 17-jarige zoon! Dood! Geschokt zakt ze neer op de stoel.
De politieagent die haar aangifte deed, liet plots de pen vallen en zei toen: "Mevrouw, we hebben belangrijkere dingen aan ons hoofd". Ondertussen radicaliseerde haar zoon steeds verder, door die foute vrienden van hem. Misschien had ze het niet op tijd door. Misschien had ze gewoon in haar eentje harder op moeten treden. Misschien was het inderdaad haar eigen schuld.
Heel Nederland had tegen haar geroepen: "Houd je zoon in bedwang, straks gaat ie nog weg, naar Syrië". Het lukte haar niet alleen. Haar man moest werken. Deed hij dat niet, dan waren ze van die "vieze uitkeringstrekkers" geweest. Ze hadden al niet veel, dus werkte hij lange dagen in die kebab zaak van hem. Vroeger zat hun zoon met zijn Hollandse vrienden heel vaak in die tent. Dan was het altijd gezellig. Haar man vertelde dan allerlei grappen. Soms vertelde haar man serieus over bijvoorbeeld de tijd dat zijn vader als jonge knul naar Nederland kwam als gastarbeider, omdat een van de jongens daar naar vroeg in het kader van een les op school. Dat was plots heel anders. Haar zoon was dagenlang van huis, spijbelde van school en ging met foute jongens om. De grip die ze op hem had werd met de dag minder.
En ineens was hij weg. Zijn paspoort en wat kleren had hij mee-gegrist. Hij had haar nog een kus gegeven op haar voorhoofd en was toen stilzwijgend de deur uitgegaan.
"Als die Nederlanders haar nu even hadden geholpen, dan was dit misschien niet eens gebeurt. Dan zat hij nou op zijn kamertje huiswerk te maken", dacht ze. Maar nu zaten die zelfde, luie Nederlanders natuurlijk weer vanachter hun computertje of tabletje op fora als Nujij te schreeuwen dat het zo goed was. "Eigen schuld. Hij was wel zeventien, maar hij wist maar al te goed waar ie aan begon". Liever dood dan even op tijd de handjes uit de mouwen zodat hij een nieuwe, of misschien zelfs wel betere Aboutaleb kon worden. Een man met aanzien, iemand die kon laten zien dat niet alle moslims zo bekrompen waren om een aanslag te plegen op een stelletje cartoonisten, die ook niet helemaal begrepen wat ze deden.
Huilend zat ze op het bed van haar jongen, een ingelijste foto tegen zich aangedrukt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten